XLJAZZ 2009 MARTIAN ART - RECENSIE Verschenen19 april 2010 in JAZZFLITS. door :Lex Lammen Zoals in voorbije tijden luxe zakdoekjes in fraaie kartonnen doosjes over de toonbank gingen, zo verscheen onlangs in een vergelijkbare verpakking de cd ‘Martian Art’ van XLJAZZ met muziek van Martin Fondse. ‘Extra Large’ slaat hier niet alleen op het formaat van het gebodene (of van de doos), maar ook op de ambitie van deze onderneming, want XLJAZZ is een project van BUITENKUNST, geïnitieerd door Arthur Schmidt en Gerrit Jan Binkhorst, ‘waarin gevorderde amateurs, nieuw talent en semiprofs in een grote en veelzijdige bezetting, op hoog niveau samenspelen met topsolisten uit de jazz en de wereldmuziek’, zo lees ik op de bijsluiter. ‘Excusez du peu’ placht onze lerares Frans in zulke gevallen te zeggen, al betrof haar commentaar vaker een onvoldoend cijfer voor een proefvertaling, dan dat zij oprecht geïmponeerd was. Wie het oktobernummer van het Jazzbulletin nog onder handbereik heeft, komt daarin een interview tegen met componist/ pianist Martin Fondse. Onder het opschrift ‘Ik ben een milde anarchist’ vertelt Fondse hoe hij te werk gaat, wat hij inmiddels afgeleverd heeft, waar hij mee bezig is en wat we nog van hem mogen verwachten. Vreemd genoeg komt deze in september 2009 opgenomen cd daarbij niet ter sprake en dat terwijl het hier toch niet om een terloops schnabbeltje gaat, maar om een kingsize, nou goed dan, extra large bigband-productie. Dirigent/ componist/arrangeur/vibrandoneonist (!) Martin Fondse, twee solisten, klarinettist Claudio Puntin en gitarist Sander Hop - de één uit Zwitserland, de ander uit Amersfoort - plus 27 orkestleden doen er aan mee, verdeeld over vier trompetten, vier trombones, elf rietinstrumenten, vijf strijkers en een ritmesectie. De muziek valt volgens het bijgevoegde programmaboekje grotendeels onder de noemer ‘programmamuziek’, omdat de luisteraar niet alleen iets moet horen, maar tegelijkertijd ook iets moet zien. Deze luisteraar heeft daar echter geen behoefte aan, de muziek boeit hem meer dan voldoende; anders legt hij wel een dvd-schijfje op de schuifla. Laten we het dus over de muziek hebben, elf stukken zijn het en eigenlijk nog een paar meer, want sommige van die elf bestaan uit meerdere thema's. De gastsolisten, klarinettist Claudio Puntin en gitarist Sander Hop (neem bijv. ‘Christiania Pusher’) en ook Martin Fondse met zijn vibrandoneon (‘Paraíso’ !), krijgen de meeste ruimte. Maar er zijn ook solisten uit het ensemble, zoals bugelist Leo Alleman (‘Martian Colours’) en trompettist Wouter Hakhoff (‘Fragrant Moondrops’). Drie saxofonisten komen als solisten aan bod in ‘No, not Huppert’, één van de meer jazzy stukken. Vooral Rob Stricks aangename baritongeluid is mij bijgebleven (speelt hij ook bariton in ‘Moondrops’?), zonder overigens Willem Stevens (sopraan) en Vera Verwoert (alt) te kort te willen doen. Andere solisten uit het orkest zijn pianist Jasper Huiskamp en de stipt spelende slagwerkster Eva Korse. Sander Hop, die zich in diverse gitaarstijlen thuis voelt, verdient extra lof voor zijn bijdrage aan ‘Late Night Engelbåt’, een persoonlijke herinnering van Martin Fondse aan de tijd die hij in Keulen doorbracht bij Bob Brookmeyer, zo goed als Claudio Puntin voor zijn basklarinetspel in ‘The Chase’. Behalve naar de componist/dirigent en de solisten gaan mijn complimenten uit naar het hele gezelschap. Fondse's zeer gevarieerde muziek staat als een huis en het zou te wensen zijn als deze combinatie langer bijeen kon blijven. Maar ja, daar gaat Jazzflits niet over... tenzij iedereen, die van goede wil is, deze plaat aanschaft. Lees de volgende recensie Terug naar pers. Naar CD's