XLJAZZ 2010 MARTIAN CLUB - RECENSIE
Verschenen in het mei/juni nummer 2011 van JAZZISM
door: Eddy Determeijer

XLJAZZ 2010 o.l.v. Martin Fondse – 'Martian Club' (BK Disk, 2011)
Als een cd of een groep aangekondigd wordt als een verassende fusie van jazz, funk en wereldmuziek
weet je dat het in negen van de tien gevallen geraden is om hard weg te rennen, teneinde niet de kans te lopen, van algehele slapte ineen te zijgen. Welnu, deze nieuwe schijf van monsterorkest XLJAZZ zou je een fusie kunnen noemen van jazz, funk, elektronica en hedendaagse symfonische en kamermuziek. Maar componist Martin Fondse geeft je de kans niet ineen te zijgen. Integendeel, het onderhavige elfluik doet de oren spitsen en het lijfje swingen. De jazzinvloeden lijken zich te beperken tot de neofonische Stan Kenton, Gil Evans en Eddie Sauter (Focus); voor het overige maakt Fondse knappe en opwindende collages die soms in suite-achtige vormen resulteren. Variatie en contrast zijn hier sleutelbegrippen. Opvallend is het eerbetoon aan Koning Alcohol. Rolling Rock heeft een lichtvoetig, om niet te zeggen huppelend thema, terwijl White Russians (wodka, whisky, koffielikeur en melk) juist straffe kost is voor het saxofoonkoor. Onheilspellend is Primer Dirk, een atmosferische soundtrack voor een denkbeeldige film noir, gelardeerd met industriële noise-samples. Een hoogtepunt is Waterfront dat inderdaad geïnspireerd is op Elia Kazans klassieker. De bugel van Wouter Hakhoff klapwiekt traag boven een soort elektronische branding die zich ontpopt tot etherisch jazzorkest en dat moet dan weer plaatsmaken voor een strijkensemble. Marlon Brando mompelt iets.

Volgende recensie.
Terug naar pers.